(1850-1921)
bułg. poeta i prozaik. Czynnie zaangażowany w życie polit.-społ. ojczyzny, brał udział w powstaniu kwietniowym 1876 r. Jego poezje, powieści, nowele, dramaty zabarwione były silnymi akcentami dydaktycznymi, stanowiły znakomitą ilustrację walk narodowowyzwoleńczych przełomu XIX i XX w., były interesującą kroniką ówczesnego życia. Czerpiący inspiracje z europ. romantyzmu W. uznawany był za gł. reprezentanta realizmu w literaturze bułg. Utwory liryczne W. miały charakter patriotyczny (m.in. tomy Prjaporec na zabrawenite, 1876; Tygite na Byłgarija, 1877; Epopeja na zabrawenite, 1881-84, poświęcona narodowym bohaterom, którzy zginęli w walce o wolność), ukazywały ojczyste pejzaże, podejmowały wątki miłosne, zawierały głębokie refleksje (np. zbiór Luleka mi zamirisa, 1919). W powieściach W. również podejmował idee niepodległościowe (Niemili i niekochani, 1883 - powieść ukazująca bułg. emigrację, Pod jarzmem, t. 1-2, 1894 - poświęcona wydarzeniom z czasów powstania kwietniowego), problematykę społ.-obyczajową (Królowa Kazałarska, 1903). Ponadto autor dramatów Służbogonci (1903), Kym propast (1910), komedii, nowel, opowiadań, poematów epickich.