(ur. 1912)
prozaik austral., laureat Nagrody Nobla (1973). Po dzieciństwie spędzonym w Sydney wyjechał do Anglii, gdzie na uniwersytecie w Cambridge studiował lit. ang., niem. i franc. Brak powodzenia pierwszych utworów, m.in. Opowieści ciotki (1948), Żywych i umarłych (1941), skłonił W. do porzucenia literatury. Zajął się hodowlą i sprzedażą kwiatów. Ponownie sięgnął po pióro w 1951 r., kiedy rozpoczął pracę nad powieścią Drzewo człowiecze (1956), która rozsławiła imię pisarza na cały świat. Utwór stylizowany na przypowieść bibl. ukazuje proces kształtowania się osobowości farmera, borykającego się z przeciwnościami losu. Pozycję pisarza utwierdziły kolejne powieści: Voss (1957); Wóz ognisty (1961) - obraz stosunków społ. w Australii, dokąd z ogarniętej wojną Europy dochodzą echa hitleryzmu; Wykolejeni (1964) i Węzeł (1966) - wyrażające sprzeciw wobec wszelkiej nietolerancji; Wiwisekcja (1970) i Oko cyklonu (1973) - opowieści o ludzkiej samotności. W dorobku pisarza znalazły się nadto: sztuki teatralne Wielkie zabawki (1977), Błyszczący kierowca (1982) i Pod lasem (1983), zbiór nowel Papużki (1974) oraz powieści Przepaska z liści (1974) i autobiograficzne Rysy na szkle (1984). Uhonorowanie W. Nagrodą Nobla zbiegło się w czasie z obchodami dwusetnej rocznicy odkryć geogr. Jamesa Cooka w Oceanii. W werdykcie jury znalazło się sformułowanie: pisarz został wyróżniony za "epickie i psychologiczne mistrzostwo, dzięki któremu odkryty został nowy literacki kontynent".
- White Patrick, (1912-90)
- WHITE, Patrick (1912-90)
- WHITE, Edward (1930-1967)