(1895-1958)
ros. satyryk, humorysta, pisarz. Walczył jako ochotnik w I wojnie światowej oraz w wojnie domowej po stronie Czerwonych. W 1921 r. opublikował pierwszy utwór lit., wtedy też wstąpił do apolitycznego, postulującego swobodę twórczą ugrupowania lit. "Bractwo Serafina". Popularność zyskał dzięki nowelom satyrycznym, zebranym w tomach Opowiadania Nazara Iljicza, pana Siniebriuchowa (1927), Szanowni obywatele (1926), Nerwowi ludzie (1927), Drobiazgi życia (1927) i w 6 księgach Z kogo się śmiejecie (1928). Opowiadania, felietony, humoreski Z., pisane z zacięciem liryczno-ironicznym, zawierały krytykę drobnomieszczaństwa lat porewolucyjnych w Rosji, biurokracji i sprzeczności społ. okresu NEP-u. Ulubioną techniką pisarską Z. był tzw. skaz (gat. nawiązujący do ludowego opowiadania ustnego), którego komizm, połączony z ujętą hiperbolicznie anegdotą, wynikał z groteskowych sytuacji i powagi komentarza narratora, będącego świadkiem opisywanych wydarzeń. Wpływ pisarstwa N. Gogola i F. Dostojewskiego na twórczość Z. widoczny jest w stosunku autora do opisywanych bohaterów, oscyluje między ironią a współczuciem. Ponadto Z. jest autorem komedii satyrycznych: Płócienna teczka (1939), Niech płacze pechowiec (1941), opowieści ironiczno-satyrycznych: biograficznej Kiereński (1937) i lirycznej Szewczenko (1939) oraz cyklu utworów dla dzieci Opowiadania o Leninie (1940-41), scenariusza wg powieści F. Dostojewskiego Zbrodnia i kara, zjadliwych pamfletów na aktualne tematy. Za opowiadanie dla dzieci Przygody małpki (1946) został wraz z A. Achmatową poddany krytyce i pozbawiony możliwości publikacji. Potępiono również autobiograficzną powieść Z. Przed wschodem słońca (1943).
- MICHAŁ, Pochodzenia hebrajskiego,...