(ok. 460-377 p.n.e.)
lekarz grecki, uznawany za ojca medycyny; gł. przedstawiciel słynnej szkoły lekarskiej z Kos; oparł medycynę na zasadach racjonalnych, naukę jego cechowała troska o chorego, wnikliwa obserwacja lekarska i dedukcyjny sposób dochodzenia do przyczyn choroby i wniosków prognostycznych. Głosił zasadę nieszkodzenia choremu (primum non nocere) i wspomagania naturalnych sił uzdrawiających; drobiazgowo analizował objawy różnych chorób i do dziś niektóre z nich noszą jego imię. Stan zdrowia wg H. warunkowała równowaga w ustroju 4 podstawowych cieczy (patologia humoralna): krwi, śluzu, żółci i czarnej żółci (być może chodziło o krew żylną); z przewagi jednego z tych elementów wynika określony temperament: sangwiniczny, flegmatyczny, choleryczny, melancholiczny. H. był także twórcą etyki lekarskiej; tzw. Przysięga H. stanowi podstawowy kanon etycznych zasad, którymi powinien kierować się lekarz; w Prognozach koskich zawarł całe ówczesne doświadczenie lekarskie; Aforyzmy to reguły postępowania ważne dla lekarza w niektórych sytuacjach; w 100 lat po śmierci H. zebrano przypisywane mu pisma w tzw. Corpus Hippocraticum.
CHARAKTEROLOGIA, HISTERIA, FLEGMATYK, MERCURIALE, KLINGER, FIZYKOTERAPIA, ANATOMIA, LITTRÉ, CHIRURGIA, MELANCHOLIK
- Hipokrates, przysięga Hipokratesa,...
- Hipokrates, (ok. 460-377 p.n.e.)
- HIPOKRATES Z CHIOS, (V w. p.n.e.)