substancje niemetaliczne (ciała stałe) posiadające opór właściwy dużo większy niż przewodniki, ale mniejszy niż izolatory (dielektryki); opór właściwy dla p. może mieć wartości od 10-6 do 108 Ω/m; p. charakteryzuje: 1) silna zależność właściwości od oddziaływań zewn. (ogrzewania, oświetlenia), 2) ujemny współczynnik temperaturowy oporności elektr. w zakresie wysokich temp. (oznacza to, że opór p. maleje wraz ze wzrostem temp.), 3) przewodnictwo elektronowe; wszystkie podstawowe własności p. związane są z małą wartością przerwy energetycznej Eg (pasmowa teoria ciała stałego), dzięki czemu w wyniku wzbudzeń cieplnych (dla T ≠ 0) w paśmie przewodnictwa pojawiają się elektrony (nośniki typu n), a w paśmie walencyjnym nie obsadzone poziomy (tzw. dziury lub nośniki typu p); w idealnym p. koncentracja elektronów i dziur jest taka sama, a przewodnictwo elektr. p. związane z zachodzącym pod wpływem pola elektr. ruchem tych nośników nosi nazwę przewodnictwa samoistnego; w kryształach rzeczywistych, zwł. w niskich temp., koncentracja elektronów n i dziur p w istotny sposób zależy od zawartości domieszek, których obecność powoduje pojawienie się dodatkowych poziomów energetycznych w obszarze przerwy energetycznej (poziomy donorowe i akceptorowe); przewodnictwo elektryczne p., które jest związane z elektronami wzbudzonymi do pasma przewodnictwa z poziomów donorowych oraz z dziurami powstającymi w wyniku wzbudzeń elektronów z pasma walencyjnego na poziomy akceptorowe, nosi nazwę przewodnictwa domieszkowego; p. są stosowane w produkcji przyrządów półprzewodnikowych; p. są niektóre pierwiastki, np. krzem (Si), german (Ge), selen (Se) oraz związki chem., np. arsenek galu (GaAs).
- półprzewodniki, substancje oprzewodności...
- półprzewodnik akceptorowy, półprzewodnik domieszkowany...
- półprzewodnik samoistny, idealnie czysty monokryształ...