podgrupa tworzyw ceramicznych topionych lub transformowanych z układu zol-żel (ceramika) organicznych (sz. organiczne) lub metalicznych (sz. metaliczne); ciało bezpostaciowe, którego własności (sztywność, kruchość) zbliżają do ciała stałego, a brak uporządkowanej struktury do cieczy; sz. przepuszcza promieniowanie widzialne, jest dobrym izolatorem termicznym i elektr., posiada mały współczynnik rozszerzalności cieplnej; odporne na działanie kwasów (z wyjątkiem fluorowodorowego) oraz czynników atmosferycznych; surowcami do produkcji sz. są gł. piasek kwarcowy, boraks, skalenie sodowo-potasowe, soda, wapienie (zawierające tlenki m.in. krzemu SiO2, boru B2O3, fosforu P2O5, glinu Al2O3, metali alkalicznych); odpowiednio dobraną mieszaninę surowców wraz z dodatkami (topniki, stabilizatory, przyspieszacze klarowania, barwniki) wytapia się (1300-1700°C) w piecach szklarskich (ceramicznych piecach wannowych) na jednorodną masę szklaną, z której formuje się wyroby przez wydmuchiwanie (np. naczyń), prasowanie lub wytłaczanie (wyroby grubościenne), ciągnienie (pręty, rury, włókno szklane), walcowanie (szkło taflowe i zbrojone); rozróżnia się szereg gatunków sz. m.in. ze względu na ukształtowanie: naczyniowe, taflowe, optyczne, piankowe, komórkowe oraz włókna i cienkie warstwy; największe znaczenie ma sz. krzemianowe; używane już w staroż. Egipcie, a wynaleziona w pocz. III w. p.n.e. przez Fenicjan piszczela pozwoliła na kształtowanie wyrobów przez ich wydmuchiwanie; najstarszą i najlepiej poznaną grupą sz. są ceramy szklane używane od ok. 2000 lat; ob. stosowane powszechnie w budownictwie, do wyrobu szyb, w przem. spoż., optycznym, farmaceutycznym, w gospodarstwie domowym, także jako sz. artystyczne.
- szkło, wyroby ze szkła, posłużyć...
- szkło, 1. „alkohol”; 2.(...)
- SZKŁO MĄCONE,