z Canterbury, święty (1033-1109)
doktor Kościoła, filozof, teolog; 1078-1093 opat klasztoru Le Bec w Normandii, od 1093 arcybiskup Canterbury; czerpał z Arystotelesa, Boecjusza i św. Augustyna; jako pierwszy przedstawił w pismach Monologium i Proslogion tzw. ontologiczny dowód na istnienie Boga (Bóg jest "tym, co największe", a to, co największe nie może istnieć tylko w umyśle myślącego, lecz musi istnieć samo w sobie; pojęcie Boga jako największego, najdoskonalszego, niezłożonego bytu jest więc dowodem jego istnienia); uważany za ojca scholastyki; traktat De processione Sancti Spiritus; czczony od XIII w.