(1887-1967)
filozof polski; studiował w Paryżu, w czasie I woj. świat. w Legionach; wykładowca UJ, uniw. w Warszawie i Wilnie, po II woj. świat. prof. uniw. w Toruniu (1951-56 odsunięty od pracy dydaktycznej); zajmował się głównie teorią wartości: wartości utylitarne uznał za względne, natomiast perfekcyjne (należą do nich dobro i piękno) za bezwzględne. Obowiązek realizacji wartości i moralna powinność nie mogą być wynikiem podporządkowania się rozkazowi. Zadaniem twórczej jednostki jest realizacja we wrogim jej świecie wielkich wartości nadających życiu godność i sens. Indywidualizm i perfekcjonizm etyki E. znalazł najpełniejszy wyraz w zbiorze prowadzonych od 1907 do śmierci notatek i aforyzmów, wydanych pt. Kłopot z istnieniem; zajmował się też estetyką; pozostawił grono wybitnych uczniów (m.in. W. Voisé, B. Wolniewicz).