stanowisko w etyce uznające doskonałość za najwyższe dobro moralne i gł. cel działania; przez wielu etyków uważany za odmianę eudajmonizmu, która szczęście utożsamia z doskonałością (najczęściej rozumianą jako spełnienie tkwiących w człowieku zdolności i cnót); p. reprezentowali m.in. stoicy, Arystoteles, Leibniz, Shaftesbury; u Kanta p. łączy się z tzw. rygoryzmem moralnym.
PERFEKCJONIZM
Nauki społeczne i humanistyka