(język. 1)
dział językoznawstwa, w tradycyjnym ujęciu obejmujący: morfologię, składnię, fonologię (fonetykę).
zespół środków (formalnych i semantycznych) organizujących wypowiedź językową; także: zbiór reguł porządkujących i opisujących stosowanie tych środków; wg definicji z początkowej fazy językoznawstwa współcz. (XIX/XX w.) przepisy te umożliwiają posługiwanie się językiem. Strukturalizm w badaniach językoznawczych, traktujący język semiologicznie (jako system znaków), analizuje jednostki semantyczne (znaczące) i ujmuje g. jako "system systemów", czyli system konstruowania jednostek semantycznych w ciągi linearne, eliminując z g. fonologię. Generatywna g. transformacyjna stworzyła podstawę do poszukiwań "g. uniwersalnej" (uznawanej za dziedzictwo genetyczne każdego człowieka), koncentrującej się na takich właściwościach każdego języka, które rozwinęły się bardziej z konieczności biol. niż logicznej. G. opisowa - zajmuje się badaniem synchronicznym systemu, historyczna - jego ewolucją; g. porównawcza - opisuje historię kilku systemów, zwykle pokrewnych (np. j. słowiańskie) odtwarzając stan ich prajęzyka; g. normatywna - ustala, jakie typy form i konstrukcji są zgodne z systemem.
DŻURDŻANI, AGRAMATYZM, TRANSFORMACYJNA GRAMATYKA, PODMIOT