kierunek w pedagogice nowożytnej na przełomie XVIII i XIX w., proponujący wychowanie w oparciu o kulturę klasyczną; rozwijał się najbardziej w Niemczech pod wpływem niem. filozofii idealistycznej I. Kanta i J.G. Fichtego, dążąc do realizacji postulatu maksymalnego rozwinięcia przede wszystkim duchowych sił człowieka; gł. propagatorami n. byli filologowie: J.J. Winckelman i F.A. Wolf, przeciwni wychowaniu tylko praktycznemu; pod wpływem n. w Prusach ukształtował się typ gimnazjum klasycznego (gimnazjum W. Humboldta).
NEOHUMANIZM
Nauki społeczne i humanistyka