(rel.)
określenie staroż. sekty religijnej (orficy), której zał. miał być mityczny poeta Orfeusz; przyjmuje się, że o. był zmodyfikowaną wersją religii dionizyjskiej, istotna nowość o. w kręgu kultury gr. polegała na tym, że przyjmował istnienie w człowieku pierwiastka boskiego i nieśmiertelnego - duszy, która musi przejść wiele koniecznych wcieleń, zanim w pełni wyzwoli się z cielesności; przeciwstawienie nieśmiertelności duszy śmiertelnemu ciału w o. wpłynęło wyraźnie na Platona i Pitagorasa (ten ostatni miał wprowadzić koncepcję metempsychozy); w o. pojawiła się też koncepcja pośmiertnego sądu (który dobrych miał kierować na Pola Elizejskie, a złych do Hadesu); obok udziału w obrzędach wyznawców obowiązywał wegetarianizm; większość tekstów przekazanych przez tradycję jako o. jest niestety falsyfikatami (87 hymnów, poemat Argonautika) i pochodzi z czasów neoplatoników, reprezentując poglądy późnych epigonów orfizmu.