doktryna etyczna utrzymująca, że szczęście powinno być fundamentem i celem życia moralnego. Jej zwolennicy różnią się pod względem rozumienia charakteru tego utożsamienia szczęścia z dobrem; dla Demokryta jest to stan harmonii i spokoju ducha określany jako ataraksja; dla stoików szczęście to życie podporządkowane cnocie; zwolennicy hedonizmu utożsamili je z przyjemnością; dla epikurejczyków był to brak cierpień. W czasach nam bliższych utylitaryści utożsamili je z pożytkiem (J.S. Mill, J. Bentham). Pogłębionej krytyce doktrynę e. poddał I. Kant, twierdząc, że etyka powinna opierać się na powinności i obowiązku, które ze szczęściem się wykluczają.
PERFEKCJONIZM, KANT, HEDONIZM
- eudajmonizm, (gr. eudajmon = szczęśliwy)...
- hedonizm, (gr. hedone = przyjemność)...
- RYGORYZM MORALNY, stanowisko w etyce domagające...