naród zamieszkujący Szkocję; ok. 4,5 mln (1991); liczne grupy w in. krajach - ok. 5,4 mln w USA (1990), 280 tys. w Kanadzie, 230 tys. w Australii, 40 tys. w Nowej Zelandii; język szkocki, właśc. wyparty przez ang.; wyznają gł. protestantyzm (państwowy Kośc. Szkocki prezbiteriańsko-kalwiński), w Szkocji płn.-zach. katolicyzm; pochodzą od Celtów, którzy w V/VI w. wchłonęli tubylców i nazwali się Gaelami (= Sz.); przez wieki zróżnicowali się na Highlanderów (górale zachowujący tradycje celtyckie) i zanglikanizowanych Lowlanderów na nizinach; dawniej społeczność Sz. tworzyły klany złożone z rodów, użytkujących nadaną im ziemię - wspólną własność klanu; na jego czele stał król (naczelnik, wódz) stanowiący prawa (wraz z arcykapłanem druidem) i egzekwujący je; 1707 unia z Anglią pozbawiła klany ziemi, pozbawiając je fundamentu istnienia; w. XIX w. klanową męską spódnicę w kratę uznano za strój narodowy, ślady tradycji zachowano w poezji, muzyce, folklorze.
- szkota, „czaszka”
- DUNS SZKOT,
- ERIUGENA Jan Szkot, (ok. 810-po 870)