uniwersalna i podstawowa, obok modlitwy, forma kultu rel. występująca we wszystkich religiach hist. i współcz. jako uznanie przez człowieka wielkości sacrum, wyraz hołdu i czci, pragnienie przebłagania i prośba. Psychologicznego źródła o. upatruje się w rozszerzaniu ludzkiej czynności darowania lub dawania na stosunki ze światem nadprzyrodzonym, zgodnie z regułą do ut des ("daję, abyś i ty dał"). O. dzieli się na krwawe i bezkrwawe. Ze względu na intencje mówimy o o. błagalnych, dziękczynnych, oczyszczających; rozróżnia się także o. indywidualne i wspólnotowe. W miarę rozwoju religii o. przybierają charakter aktów symbolicznych, np. ofiarowanie chleba i wina w czasie mszy czy komunia w chrześcijaństwie. Św. Tomasz wyróżnił hierarchię 3 rodzajów dóbr, które człowiek może ofiarować Bogu: 1. dobra duszy, np. pobożność czy modlitwa; 2. dobra ciała, np. powściągliwość czy abstynencja i 3. dobra zewnętrzne. Istotą o. w chrześcijaństwie jest dar z siebie, darowanie własnej osoby transcendentnemu Bogu (w akcie miłości Boga), a wszelkie inne o. mają charakter zastępstwa.
OFIARA
Religie, księgi