odmiana dramatu charakterystyczna dla idei romantyzmu, odrzucając klasyczne reguły dramatu nawiązywała do teatru szekspirowskiego, hiszpańskiego, melodramatu. D.r. łączy cechy gatunkowe tradycyjnych rodzajów lit., odznacza się fragmentarycznością budowy, zespoleniem wątków realistycznych z fantastycznymi, splotem tragizmu z komizmem i patosu z groteską. Autorzy d.r. przedstawiali własną wizję świata, historię traktowali z pewną swobodą, stosowali różne techniki dramaturgiczne w ramach jednego utworu, prezentowali sprzeczności dążeń, motywacji i światopoglądów. D.r. przeciwstawił się dyscyplinie kompozycyjnej gatunków klasycznych, zatarte granice miedzy poszczególnymi składnikami stały się poetycką wykładnią świata, w którym zamiast harmonii dominuje dysonans, a wieloznaczność zdarzeń tworzy trudne do rozstrzygnięcia problemy. Do wielkich dzieł tego gatunku należą m.in. Hernani W. Hugo, Dziady A. Mickiewicza, Kordian J. Słowackiego, Nie-Boska komedia Z. Krasińskiego. Nierespektowanie możliwości technicznych sceny i konwencji widowiska teatralnego przez autorów uniemożliwiało przez długie lata inscenizację tych dzieł, udanym przedsięwzięciem były w okresie międzywojennym spektakle L. Schillera.
- dramat, (gr. drma = działanie)...
- dramat niesceniczny, odmiana dramatu o swobodnej,...
- DRAMAT, jeden z trzech podstawowych...