(341-270 p.n.e)
filozof gr., materialista; w Atenach prowadził własną szkołę, założoną w pobliżu gaju Akademosa. E. był wyznawcą atomistycznej teorii Demokryta, głoszącej, że cały świat składa się z atomów; twierdził, że materia jest wieczna i niezniszczalna. W rozważaniach o etyce odwoływał się do hedonistycznych (gr. hedon = przyjemność) idei Arystypa z Kyrene, w których eksponował znaczenie spokoju, rozumu i sprawiedliwości. Uważał, że dążenie człowieka do szczęścia jest najwyższym dobrem, celem życia zaś jest przyjemność. Podstawą wszystkiego jest w jego naukach rozwaga. Z dorobku myśli filoz. E. zachowały się trzy listy, testament, tzw. Główne myśli i fragmenty zbioru O naturze. Najwybitniejszym przedstawicielem jego idei w starożytnym Rzymie był Lukrecjusz (I w. p.n.e.), który w swym eposie filoz. O naturze rzeczy przedstawił istotę epikureizmu. W lit. rzym. epikurejską radość życia opisywał w swych Pieśniach Horacy, później twórcy renesansu, m.in. J. Kochanowski.
- EPIKUR, z Samos (341-270 p.n.e.)...
- Epikur, (341-270 p.n.e.)
- epikureizm, kierunek filoz., którego...