(341-270 p.n.e.)
filozof gr. Po początkowym zainteresowaniu platonizmem (słuchał wykładów platonika Pamfilosa) E. został uczniem demokrytejczyka Nauzyfanesa. Ok. 307/306 opuścił wyspę Samos, na której się urodził, zamieszkał wAtenach, gdzie w306 r. założył własną szkołę mieszczącą się na uboczu miasta, pod gołym niebem, stąd jej nazwa "Ogród". Szkoła ta miała charakter wspólnoty, wktórej między wieloma wiernymi uczniami były kobiety, atakże niewolnicy. E. napisał ok. 300 traktatów. Dzisiaj jego poglądy znamy gł. zodpisów Diogenesa Laertiosa, cytującego 3 listy E. - do Herodota ofizyce, do Pytoklesa ozjawiskach meteorologicznych, do Menoikeusa oetyce, izpoematu Onaturze rzeczy Lukrecjusza, który prawdopodobnie dość wiernie oddał przekonania filozofa. E. uznawał istnienie próżni inieskończonej liczby atomów oraz możliwość powstawania nieskończonej liczby światów zwzajemnej kombinacji tych elementów. Filozofię uznawał za środek, dzięki któremu można zdobyć praktyczną mądrość, awkonsekwencji szczęście. Byosiągnąć szczęście, należy m.in. zaufać naturze, zachować obojętność wobec śmierci, zrozumieć, że życie ma swoje granice, troszczyć się oprzyjaźń, wystrzegać się przykrości. Równowagę ducha zapewniają wg E. omijanie przyjemności powierzchownych iskromne życie. Pragnienia podzielił E. na dwa rodzaje: zdaniem filozofa pragnienia konieczne mają wartość moralną (np. dążenie do przyjaźni), niekonieczne zaś są te pragnienia, które można poniechać bez większego żalu. Wpoglądach polit. występował jako przeciwnik metafizycznej koncepcji sprawiedliwości, uważał, że prawa mają charakter względny. Przekonania E., mimo iż wniektórych okresach błędnie interpretowane, odegrały dużą rolę wrozwoju filozofii, są żywe po dziś dzień.
- Epikur, (341-270 p.n.e)
- EPIKUR, z Samos (341-270 p.n.e.)...
- epikureizm, kierunek filoz., którego...