(łac. = miejsca wspólne)
termin wprowadził do literaturoznawstwa E.R. Curtius, traktując go jako podstawę nowoczesnej topiki, nauki otoposach przekazanych przez antyczną tradycję retoryki, olit. sposobach wysłowienia, odwiecznych archetypach, motywach, obrazach, tematach, świadczących ociągłości śródziemnomorskiej kultury europ., jej źródłach antycznych, np. Arkadia poetów, złoty wiek ludzkości, miłość niebiańska iziemska, wyspy szczęśliwe, Ojczyzna Matka, świat jako teatr. Retoryka Arystotelesa nazywa te l.c. topoi koinói; można je zastosować do wielu przypadków, sytuacji, zdarzeń. Wśredniowieczu istniały katalogi l.c., tzw. kopiariusze.
- topika judajska, wykształciła pol.(...)
- topika, (gr. topoi = miejsca,...
- topos, (gr. = miejsce)