(gr. = miejsce)
miejsce wspólne ( loci communes wg E.R. Curtiusa); pole znaczeniowe t. obejmuje motyw, obraz, symbol, metaforę, alegorię, także kliszę istereotyp, schemat powszechnie funkcjonujący wkręgu kulturowym, powtarzalny odwiecznie. Wyrósł ztradycji antycznej retoryki, jest uniwersalny od antyku do współcz., np. miłość niebiańska - miłość ziemska, ojczyzna - pamięć ziemi igrobów, wyspy szczęśliwe, arkadia dzieciństwa, miejsce rozkoszne (krajobraz pasterski wiosną) - miejsce straszliwe (łagry Sybiru). T. jako tradycyjny obraz iforma myślenia był elementem niezwykle poezjotwórczym wkulturze przez swoje zakorzenienie wprzeszłości iodniesienie do autorytetu; od XIX w. tracił swój filologiczny rodowód, rezygnując zretoryczności wpoezji, dystansując się wobec mitologii iwszelkich gotowych struktur iformuł ( archetypów), zmieniając normy wjęz. lit. oraz koncepcje twórcy iroli tradycji stanowiącej dla t. wzór.
- Apokalipsy topos, często wykorzystywany...
- Arkadii topos, wiąże się z gr. mitem...
- utopia, (gr. ou = nie + topos...