(1783-1842)
franc. pisarz, uczestnik wojen napoleońskich, dyplomata, mistrz analizy psychologicznej. Jego ojczyzną zwyboru były Włochy. Pierwszą pozycją mającą pewne znaczenie wjego dorobku twórczym było studium psychol. Omiłości (1822). Następnie wydał pamflet Racine iSzekspir (1823) oraz Racine iSzekspir II (1825), którymi poparł romantyzm we Francji. Najważniejszą część twórczości S.stanowią powieści. Pierwsza znich Armancja (1827), podobnie jak przepełnione fascynacją wiecznym miastem Przechadzki po Rzymie (1829), nie ukazała jeszcze wpełni talentu autora. Arcydziełem okazała się powieść Czerwone iczarne (1830), wktórej nakreślił obraz Francji wokresie restauracji. Do czasów ponapoleońskich wrócił wnastępnej wielkiej powieści Pustelnia parmeńska (1839). Wtym samym roku ukazały się jeszcze fragmenty Kronik włoskich. Pisarz za życia nie był doceniany, dopiero wkilkadziesiąt lat po jego śmierci dostrzeżono trwałe wartości jego dzieła, należne miejsce wlit. zyskał dopiero wXX w. Dzieła S.wydane pośmiertnie to: Korespondencja (1855), Dziennik (1888), Życie Henryka Brulard (1890), Pamiętnik egotysty (1892) ikilka nie dokończonych powieści, wśród których trzecim arcydziełem jest Lucjan Leuwen (1894).
- Stendhal, właśc. Henri Beyle, (1783-1842)
- STENDHAL, właśc. Marie Henri...
- HENRYK, Pochodzenia stragogermańskiego,...