właśc. Marie Henri Beyle (1783-1842)
pisarz franc.; uczestnik kampanii wł. i moskiewskiej Napoleona; wiele lat spędził we Włoszech (1814-21 w Mediolanie, 1830-41 konsul w Trieście i Civitavecchia); debiutował jako krytyk sztuki i eseista: Historia malarstwa we Włoszech, Rzym, Neapol i Florencja, Racine i Szekspir (manifest romantyzmu); nie doceniany za życia, na pocz. XX w. uznany za jednego z największych pisarzy franc.; głosił kult indywidualizmu, miłości, życiowej energii i inteligencji; powieści pisane jasnym precyzyjnym stylem zawierają mistrzowską analizę psych. i wnikliwą obserwację społ. francuskiego w okresie restauracji; Armancja, Czerwone i czarne, Pustelnia parmeńska, Kroniki włoskie, Pamiętnik egotysty, Życie Henryka Brulard (nie ukończona autobiografia), Lucjan Leuwen (nie ukończona), wydane pośmiertnie dzienniki i korespondencja.
BEYLE Henri, EGOTYZM, NOWELA, , STRUMIEŃ ŚWIADOMOŚCI, FRANCUSKA LITERATURA, BEYLE Marie Henri, IDEOLOGIA, SADOVEANU, SAWICKA
- Stendhal, właśc. Henri Beyle, (1783-1842)
- Stendhal, właśc. Henri Beyle, (1783-1842)
- GUZE, Joanna (ur. 1917)