(gr. Sto Poikilě = portyk wAtenach, gdzie nauczał Zenon zKition)
doktryna filoz. zapoczątkowana wIV w. p.n.e. przez Zenona zKition, który nawiązując do cyników za jedyne dobro uważał cnotę rozumianą jako życie zgodne zzasadami rozumu, przezwyciężenie stanów emocjonalnych inamiętności (gr. apatheia), będących źródłem zła. Whistorii s. wyróżnia się trzy okresy: 1) Stara Stoa, IV-III w. p.n.e., reprezentowana przez Zenona zKition, Kleantesa zAssos iChryzypa zSoloi;
2) Średnia Stoa, II-I w. p.n.e. - przenikanie s. do Rzymu: Panajtios zRodos iPosejdonios; 3) Młodsza Stoa, I-II w. n.e.: Seneka Młodszy, Epiktet zHierapolis icesarz Marek Aureliusz, którzy propagowali mądrość osiągniętą osobistym wysiłkiem przypisując wartość moralną badaniu nauk. S. głosił, że człowiek będąc cząstką rozumnego świata powinien żyć zgodnie zzasadami swego rozumu, wten sposób osiągnie wolność.
- STOICYZM, doktryna filozoficzna...
- aurea mediocritas, (łac. = złoty środek)...
- eudajmonizm, (gr. eudajmon = szczęśliwy)...