– wraz z narodzinami koncepcji zniesienia kontroli osób na granicach wewnętrznych państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej zaczęły rozważać możliwość wprowadzenia środków kompensacyjnych. Za jeden z nich uznano harmonizację narodowych polityk azylowych. Zarówno przed dniem wejścia w życie traktatu z Maastricht, jak i po 1 listopada 1993 działania, które podejmowano na tym polu w ramach współpracy międzyrządowej, odnosiły się do trzech głównych aspektów problematyki azylowej: sposobu określania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku azylowego, zasad procedury azylowej, kryteriów materialnych udzielania azylu. Na mocy traktatu z Amsterdamu WE uzyskała kompetencje w zakresie regulowania wybranych zagadnień azylowych. W związku z tym na Radzie Unii Europejskiej spoczywa obowiązek określenia kryteriów i procedur ustalania państwa członkowskiego, które jest odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku azylowego złożonego przez obywatela państwa trzeciego w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej. Rada ma także określać minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich, uznawania obywateli państw trzecich za uchodźców oraz przeprowadzania w państwach członkowskich postępowań w sprawie przyznania lub pozbawienia statusu uchodźcy. Rozstrzygnięcie tych kwestii musi być zgodne z postanowieniami konwencji genewskiej z 1951 o statusie uchodźców i dotyczącego jej protokołu nowojorskiego z 1967 oraz z postanowieniami innych odpowiednich umów międzynarodowych. Użycie w Traktacie Amsterdamskim terminu „normy minimalne” oznacza, że Rada Unii Europejskiej jest uprawniona do wydawania jedynie takich środków, które są niezbędne do urzeczywistnienia wspólnotowej p.a. Zob. też wspólny europejski system azylowy.
- wspólny europejski system azylowy, – jego stworzenie zostało...
- ochrona subsydiarna w Unii Europejskiej, – zagadnienie mieszczące...
- ochrona tymczasowa w Unii Europejskiej, – traktat z Amsterdamu...