– jego stworzenie zostało zapowiedziane w konkluzjach Rady Europejskiej, wydanych po szczycie w Tampere. Rada Europejska potwierdziła wówczas znaczenie, jakie Unia Europejska i jej państwa członkowskie przypisują bezwarunkowemu przestrzeganiu prawa do azylu. W.e.s.a. ma się opierać na nieograniczonym i powszechnym stosowaniu konwencji genewskiej z 1951, co będzie stanowiło gwarancję, że nikt nie zostanie odesłany tam, gdzie jest narażony na prześladowanie. Utrzymana zostanie zatem zasada non-refoulement. W krótkiej perspektywie w.e.s.a. powinien zapewnić: jasne i możliwe do zastosowania kryteria ustalania państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o azyl, wspólne standardy sprawiedliwego i skutecznego postępowania azylowego, wspólne minimalne elementy statusu osób ubiegających się o azyl oraz zbliżenie przepisów regulujących nadawanie i cechy statusu uchodźcy. Do tego należy dodać przepisy o formach ochrony subsydiarnej, które osobie potrzebującej takiej ochrony przyznawałyby odpowiedni status. Natomiast w dłuższej perspektywie reguły wspólnotowe powinny doprowadzić do wspólnego postępowania azylowego i do obowiązującego w całej Unii jednolitego statusu azylantów. Z tworzeniem w.e.s.a. wiąże się także uregulowanie na poziomie wspólnotowym ochrony tymczasowej oraz ustanowienie systemu Eurodac. Zob. też polityka azylowa Unii Europejskiej (Wspólnoty Europejskie).
- polityka azylowa Unii Europejskiej (Wspólnoty Europejskiej), – wraz z narodzinami...
- ochrona subsydiarna w Unii Europejskiej, – zagadnienie mieszczące...
- system dubliński, – system ustanowiony...