ogólnie przyjęta nazwa (pojawiła się już w 2. poł. IV w.) na określenie tych pisarzy rel., którzy w swoich dziełach bronili doktryny chrześcijańskiej przeciw rozmaitego rodzaju herezjom, wpływając na ukształtowanie się nurtu ortodoksyjnego; w sporach teologicznych ich uczestnicy uważają jednoczesną zgodę zach. i wsch. O.K. za argument decydujący o uznaniu jakiejś tezy teologicznej za zgodną z doktryną. Wśród O.K. najczęściej wymienia się Ambrożego, Hieronima, Augustyna, Grzegorza Wielkiego wśród piszących po łacinie i Bazylego, Grzegorza z Nazjanzu, Jana Chryzostoma wśród piszących po grecku; przyjmuje się, że okres O.K., niekiedy zw. okresem patrystyki, skończył się na Zachodzie wraz ze śmiercią św. Izydora z Sewilli (636), a na Wschodzie ze śmiercią św. Jana Damasceńskiego (749); nowsze dokumenty kościelne określają ich jako klasyków kultury chrześcijańskiej; OJCOWIE APOSTOLSCY - określenie autorów najstarszych niebiblijnych, ale ortodoksyjnych pism chrześcijańskich; uważano, że przekazać oni mieli nieskazitelną naukę wywodzącą się z nauczania apostołów (stąd nazwa); do nich zalicza się autorów powstałego na przełomie I i II w. anonimowego dzieła, tzw. Didache, a także świętych Klemensa Rzymskiego, Ignacego z Antiochii, Polikarpa oraz autora tzw. Listu Barnaby (termin O.A. pojawił się dopiero w XVII w. z okazji opublikowania tego listu); OJCOWIE KAPADOCCY - określenie najczęściej odnoszone do trzech O.K. pochodzących z Kapadocji: św. Bazylego, Grzegorza z Nyssy i Grzegorza z Nazjanzu.
- ojciec, ustąpić ojcu, wdać...
- iść do kościoła, a) ‘pić wódkę’;...
- iść do kościoła a), ‘pić wódkę’;...