reakcje są tak dalece zróżnicowane iosobiste, iż trudno mówić nawet ojakiejkolwiek typowości. Najczęstsze r. k.w o. to: (1) reakcje skupione - dominuje milczenie, skupienie, zamknięcie się wsobie, "nieobecność", "oddalenie". Mogłoby się wydawać, że nic się nie dzieje; jest to niekiedy forma głębokiego przeżywania, bliskiego mistycyzmowi; (2) wreakcjach mimicznych pojawiają się grymasy, wyrazy bólu, skrzywienia, jakby przykrych ibolesnych przeżyć (co wzbudza niepokój partnera), niechęci, pretensji, uśmiechu, zadowolenia, błogostanu, odprężenia, napięcia; partner, zaniepokojony reakcją mimiczną, wielokrotnie usiłuje dowiedzieć się, czy "wszystko jest dobrze?", "czy rzeczywiście jest ci dobrze?" - powątpiewanie izaniepokojenie jest zrozumiałe, ponieważ wydaje się, że reakcja mimiczna winna odzwierciedlać przeżycia ikonkretny stan ducha, wtym jednak przypadku może zachodzić zupełna sprzeczność ito, co jest pięknym przeżyciem, wyraża się wmimice przykrej, bolesnej; naturę tego zjawiska może tłumaczyć fenomenologia seksu; (3) reakcje pantomimiczne przejawiają się wobejmowaniu, przytulaniu, rzucaniu się, potrzebie odsunięcia, zmiany ułożenia itp.; (4) reakcje słowne obejmują: czułe wyznania, krzyki, pytania, zaprzeczenia, prośby, żądania (np. "całuj mnie wszyję"), pochwały, wymienianie imion, mówienie "mamo", "dziecko", "mój mały" itp.; tylko niekiedy można na podstawie tych wypowiedzi wyprowadzić wnioski co do postawy wobec partnera, seksu, zaangażowania, ale częściej nie mają one związku ztymi postawami; (5) reakcje burzliwe, gwałtowne to krzyki, szloch, płacz, utrata przytomności, agresja (drapanie, gryzienie); mogą niekiedy wzbudzać niepokój partnera; burzliwość wcale nie oznacza większego temperamentu, bogactwa przeżyć. R.k.w o. są więc indywidualne, zróżnicowane inie ma potrzeby wyciągania znich wniosków, atym bardziej nie należy dążyć do ich zmiany.
- reakcje mężczyzn worgazmie, wświetle dotychczasowych...