metamorficzna skała złożona gł. z ziarn kalcytu, rzadziej dolomitu, może też zawierać piroksen, granat i in.; zabarwienie białe, czarne, szare i in. (zależy od domieszek); gł. występuje we Włoszech (Carrara), Grecji, Kanadzie, USA, płn. Afryce; w Polsce na Dolnym Śląsku (m.in. w Sławniowicach - pozyskiwany od ponad 600 lat); stosowany powszechnie od starożytności w budownictwie - jako materiał okładzinowy (zwł. do różnokolorowego licowania ścian), rzadziej jako materiał konstrukcyjny, oraz do wykonywania dekoracji arch. Podobnie od starożytności m. był cenionym materiałem rzeźbiarskim, szczególnie m. białe: paryjski z wyspy Paros, pentelicki - z gór Pentelikon w Attyce, kararyjski (o odcieniu kremowym) wydobywany w okolicach Carrary, pozbawiony żyłek i plam. W Polsce używano w rzeźbie od XV w. czerwonego m. sprowadzanego z Węgier. Używany też w przem. chem. i szklarskim Także potoczna nazwa zbitych, polerowanych wapieni (np. "marmury" chęcińskie i kieleckie z G. Świętokrzyskich).
MARMUR
Geologia
EUFRANOR, POLSKA. WARUNKI NATURALNE. BOGACTWA MINERALNE, APENINY, CZERWONA GÓRA, KANTABRYJSKIE GÓRY, ERECHTEJON, MORSE, EMPIRE, EUBEJA, KATAKUMBY