wyspa gr. w Zat. Sarońskiej; pow. 83 km2, 6 tys. mieszk. (1991); gł. miasto Egina; teren górzysty; uprawa winorośli, drzew cytrusowych; turystyka; w starożytności ośrodek jednej z najstarszych szkół rzeźbiarskich (słynne egineckie marmury); w II tysiącleciu p.n.e. liczący się ośrodek handlowy i wytwórczy, od ok. 1000 p.n.e. zajęta przez Dorów; VII i V w. p.n.e. rozkwit gospodarczy: własny, stosowany powszechnie system miar, moneta; kolejno pod władzą Aten (456-405), Rzymu (od 133 p.n.e.), cesarstwa bizantyjskiego, Wenecji (od XIII w.), Turków (od 1718), 1826-28 siedziba rządu J. Kapodistriasa. Ruiny wielkiej świątyni Afai (patronki E.) z ok. 500 p.n.e.
GRECJI ARCHEOLOGIA, EGINA, EAK, EGINECKIE MARMURY