(amer.)
jednostka monetarna podzielona na 100 centów; emitowana przez Federal Reserve System, powołana 1792 na mocy ustawy o biciu monet jako jednostka bimetaliczna; jej wartość w srebrze wynosiła 371,25 g czystego srebra, a w złocie - 24,75 g czystego złota; początkowo w złocie bito monety 10-, 5- i 2-dolarowe, a w srebrze mniejsze (od 1 dolara do 5 centów); dolarowy system monetarny został zachwiany podczas wojny secesyjnej 1861-65 - wprowadzono wówczas pieniądz papierowy w kolorze zielonym, niewymienialny, będący jedynie wewnętrznym środkiem płatniczym; 1873-79 stopniowo ograniczano bicie monet srebrnych, gospodarka USA przeszła na walutę złotą (1879-1917 i 1919-32 banknoty dolarowe podlegały nieograniczonej wymianie na monety z czystego złota); 1934 - po tzw. Wielkim Kryzysie - wprowadzony został nowy parytet złota: 1 dolar = 13,71 gramów czystego złota; równocześnie d. przestał być wymienialny na złote monety, jego gwarancją zaś stały się państwowe rezerwy złota; w tymże roku wprowadzono zakaz importu, eksportu, transportu i handlu złotem na terenie USA, równocześnie obywateli USA objął zakaz posiadania złota w sztabach (zniesiony 1975).