Giovanni Battista (1696-1770)
malarz wł., reprezentant szkoły weneckiej okresu rokoka; działał gł. w Wenecji, Würzburgu i Madrycie; tworzył wielkie malowidła ścienne oraz obrazy sztalugowe i grafiki, o tematyce mitologicznej, hist., rel. i alegorycznej na zamówienie kościołów i arystokracji weneckiej (m.in. freski o tematyce biblijnej w Pałacu Arcybiskupim w Udine i w katedrze w Wenecji, freski Dzieje Jana Chrzciciela w kaplicy Colleonich w Bergamo, malowidła w weneckich pałacach: Barberigo, Ca'Pesaro, Pisani i Moretta, w pałacu Chierici w Mediolanie); jego styl cechowała znakomita kompozycja, świetne rozwiązania perspektywiczne, dostosowane do punktu patrzenia widza; po 1740 rozjaśnił kolorystykę, wprowadził barwne akcenty, malował iluzjonistyczne wizje ogromnych przestrzeni wypełnionych tłumem postaci (freski w Palazzo Labia w Wenecji, przedstawiające historię Antoniusza i Kleopatry; freski Sceny z życia cesarza Fryderyka Barbarossy w pałacu biskupim w Würzburgu; malowidło Apoteoza Hiszpanii w sali tronowej zamku król. w Madrycie).
TIEPOLO, ILUZJONIZM, WENECJA, PITTONI, GOÝA Y LUCIENTES, WŁOSKA SZTUKA