Wojciech (1875-1950)
malarz i grafik; studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (m.in. u J. Matejki) oraz w Paryżu, Rzymie i Florencji; od 1910 prof. ASP w Krakowie (trzykrotnie rektor); swą działalność twórczą rozpoczął w czasach modernizmu; wziął udział w pierwszej wystawie Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka"; 1899-1904 malował sceny rodzajowe o dekadenckim nastroju (Demon w kawiarni), portrety (Zasmucona, portret Antoniego Procajłowicza pt. Melancholik), pejzaże pełne ekspresji i dramatycznego napięcia, budowane swobodnie kładzionymi plamami, o intensywnych barwach (Upał, Promienny zachód słońca, Strachy); po 1905 tworzył pod wpływem postimpresjonizmu; malował akty kobiece, o doskonałym rysunku i gładkiej, lśniącej fakturze (Wenus, Włoszka), portrety we wnętrzach (gł. członków rodziny), sceny w plenerze (W ogrodzie), pejzaże (Kalwarii Zebrzydowskiej), kwiaty; dużą wagę przywiązywał do zagadnień kompozycyjnych i kolorystycznych; pozostawił duży dorobek w dziedzinie grafiki (techniki metalowe, litografie, drzeworyty); jego uczniami byli m.in. J. Czapski, Z. Waliszewski. F. Fedkowicz, E. Eibisch, A. Nacht-Samborski.
RZEPIŃSKI, SECESJA, POLSKA. SZTUKA. MODERNIZM, MŁODA POLSKA, MŁODEJ POLSKI SZTUKA, ROSENSTEIN, MATEJKO, WALISZEWSKI