(hist.)
w średniowieczu dostojnik (zazwyczaj duchowny), kierujący kancelarią panującego. Sprawował nadzór nad polityką zagraniczną i częściowo wewnętrzną państwa. W dawnej Polsce (notowany w źródłach od 1112) wysoki urzędnik dworski, prowadzący kancelarię króla i książąt dzielnicowych. K. koronny był jednym z pierwszych urzędników ogólnopolskich; posiadał szerokie kompetencje (całość polityki zagranicznej i gł. akty zarządu wewn.), wraz ze swym zastępcą (podkanclerzym) wchodził w skład rady królewskiej, potem senatu.