(ok.763 lub 766 - 809)
najsławniejszy kalif z dynastii Abbasydów; wybitny polityk i znakomity administrator, mecenas nauki i sztuki; prowadził wojny z Bizancjum; stłumił bunty w podległych mu prowincjach Persji i płn. Afryki; jego władza rozciągała się od granic Indii do Maroka; rozsławiony przez legendy i baśnie stał się ucieleśnieniem wspaniałości i cudowności tajemniczego Wschodu; występuje na kartach Baśni tysiąca i jednej nocy; być może wymieniał poselstwa z Karolem Wielkim; sprawował władzę przy pomocy utalentowanych wezyrów z rodu Barmakidów - Jahia oraz własnych synów Al-Fadla i Dżafara; zmarł podczas wyprawy przeciw zbuntowanej Samarkandzie.
ABU NUWAS, ABBASYDZI