Wilhelm (1290-1349)
jeden z największych filozofów średniowiecza, z pochodzenia Anglik; studiował (potem nauczał) w Oksfordzie; podejrzany o herezję został przez papieża wezwany do Awinionu; do skazania O. nie doszło, ale jako franciszkanin zaangażował się ostro w sprawę utrzymania ewangelicznego ubóstwa w zakonie i popadł w konflikt z papieżem; 1328 uciekł z Awinionu i schronił się na dworze Ludwika IV Bawarskiego. Próby godzenia O. z kolejnymi papieżami nie udawały się, dopiero przy końcu życia miał rzekomo podpisać formułę odwołania swoich błędów. O. domagał się przywrócenia rangi doświadczenia i był bezwzględnym krytykiem nadmiernej skłonności do słownej żonglerki uprawianej przez scholastykę. Słynny stał się jego metodologiczny argument, tzw. brzytwa O., głoszący, że "nie należy mnożyć bytów ponad konieczność", a więc wychodzić w wyjaśnianiu poza doświadczenie tam, gdzie nic nas do tego nie zmusza, i można wszystko wyjaśnić w jego obrębie. Do gł. dzieł O. zalicza się komentarze do Sentencji, komentarze do Fizyki Arystotelesa i przede wszystkim dzieła logiczne Summa totius logicae, Tractatus logicae medius i Tractatus minor logicae. O. jest także autorem dzieł politycznych z dziedziny stosunków Kościoła i państwa, w których zazwyczaj bronił autonomii władzy cesarskiej. Nominalizm i racjonalistyczno-naturalistyczna tradycja wywodząca się z dzieła O. znalazła licznych kontynuatorów, (gł. w Oksfordzie i wśród franciszkanów) i określana jest niekiedy jako okhamizm (Jan Buridan, Mikołaj z Oresme, Albert z Saksonii).
- brzytwa Ockhama, ( Ockham razor )
- Ockham Wilhelm, (ok. 1300-ok. 1350)
- TERMINIZM, w tzw. sporze o uniwersalia...