(1859-1941)
król Prus i cesarz niem. 1888-1918, syn Fryderyka III wkrótce po wstąpieniu na tron spowodował dymisję kanclerza O. Bismarcka; chcąc zapewnić Niemcom hegemonię w świecie wzmocnił aspiracje kolonialne (Chiny, wyspy płd. Pacyfiku), prowadził politykę "na krawędzi wojny" (kryzysy marokańskie 1905 i 1911, kryzys w sprawie Bośni i Hercegowiny 1908-09); rozbudował armię i flotę; współodpowiedzialny za rozpętanie I woj. świat.; po wybuchu rewolucji listopadowej 1918 pozbawiony tronu, uciekł do Holandii i abdykował.