(łac. feudum), w ustroju feudalnym ziemia (z reguły wraz z poddanymi) nadawana przez seniora wasalowi w użytkowanie (dożywotnie, później dziedziczne). Nawiązanie umowy lennej następowało w drodze złożenia przez wasala hołdu i przysięgi wierności oraz po dokonaniu przez seniora inwestytury. Rozwiązanie jej i przejście na służbę innego seniora mogło nastąpić tylko za zgodą dotychczasowego. Jedynie, gdy senior nie wywiązywał się z obowiązków lub domagał się od wasala czynu niegodnego, ten mógł jednostronnie zerwać stosunki lenne. Wasal zobowiązany był w przewidzianych prawem lennym wypadkach do udzielania seniorowi pomocy zbrojnej lub materialnej (auxilium) oraz rady (concilium). Umowa lenna wygasała w razie śmierci seniora lub wasala, spadkobiercy, którzy chcieli przedłużyć stosunki lenne, musieli ją odnowić (tzn. złożyć hołd, przysięgę i dokonać inwestytury). Z czasem przejmowanie l. po ojcu stało się regułą. Przepisy prawa lennego pozwalały wasalowi na subinfeudację (tzn. posiadania własnych wasali). W ten sposób w XII-XIII w. ukształtowała się hierarchia zależności lennych z królem jako najwyższym seniorem (suzerenem) na szczycie. W późnym średniowieczu w krajach o rozwiniętych stosunkach monetarnych (Anglia, kraje między Loarą a Renem) rozpowszechniło się tzw. l. renty pieniężnej (fief-rente), wykorzystywane przez niektórych suzerenów do pozyskiwania stronników politycznych.
- lenno, cieszyć się lennem...
- lenno, w dobie feudalizmu...
- LENNA PRUSKIE, ziemie po pokoju toruńskim;...