kierunek w architekturze współczesnej polegający na projektowaniu obiektów i całych zespołów zabudowy w sposób swobodny, w ścisłym powiązaniu z terenem i krajobrazem; a.o. cechuje brak symetrii i osiowości w kompozycji budowli czy całych zespołów, odrzucenie sztywnych układów form geometrycznych, operowanie formami miękkimi, falującymi lub zaczerpniętymi ze świata przyrody (np. przypominającymi swą budową muszle), stosowanie naturalnych materiałów budowlanych. Założenia a.o. były realizowane nieświadomie od początków cywilizacji (np. stara zabudowa wiosek i miast obrastająca w sposób naturalny zbocza gór w Grecji, Włoszech, Prowansji we Francji, stara zabudowa w miastach arabskich); organiczność była charakterystyczna dla secesji (twórczość A. Gaudiego w Hiszpanii, w pewnym stopniu Ch.R. Mackintosha w Szkocji). Teorię a.o. rozwinął w pocz. XX w. F.L. Wright i zgodnie z nią zaprojektował swój "Dom nad wodospadem" i przeszło 50 tzw. preriowych domów; jego domy "wrastały" w otoczenie tarasami, łączyły się z nim poprzez przeszklone ściany i zieleń wchodzącą do wnętrza. W XX w. a.o. tworzyli m.in. E. Mendelson w Niemczech (Obserwatorium Einsteina w Poczdamie), A. Aalto w Finlandii (wprowadził duże przeszklenia i "falującą ścianę" umożliwiającą szeroki wgląd z pomieszczeń w krajobraz), Le Corbusier (kaplica w Ronchamp), E. Saarinen (port lotniczy w Nowym Jorku), J. Utzon (opera w Sydney), F. Hundertwasser w Austrii (zespół mieszkaniowy w Wiedniu, ośrodek balneologiczno-rekreacyjny w Blumau).
- ORGANICZNA ARCHITEKTURA, .
- POLSKA. SZTUKA. SZTUKA PO 1945, w związku z odbudową...
- MENDELSOHN, Erich (1887-1953)