ORFF

Carl (1895-1982)

niemiecki kompozytor, dyrygent, pedagog; 1915-20 kapelmistrz teatrów monachijskich, a także w Mannheim i Darmstadt; prof. wyższej szkoły muzycznej w Monachium; początkowo komponował pod wpływem C. Debussy'ego, A. Schönberga i R. Straussa; po 1930 całkowicie zwrócił się w stronę muzyki dawnej i poświęcił gł. komponowaniu muzyki scenicznej, w której także wykorzystywał inspiracje dramatem antycznym (Prometeusz skowany, lamenty Klage der Ariadne, Orpheus), misteriami i komediami dell'arte, teatrem szekspirowskim, operą włoską i ustnym folklorem staroniemieckim; w tak pojmowanej metodzie twórczej realizował ideę jedności słowa, muzyki i ruchu, sięgając do najdawniejszych i elementarnych źródeł muzyki (tzw. neoprymitywizm); najczęściej odwoływał się do elementu rytmicznego, wprowadzał liczne instrumenty egzotyczne. Podobne założenia starał się realizować jako pedagog; jego sposób nauczania muzyki i umuzykalniania, nazwany później metodą O., opierał się na ekspresji rytmu i melodii oraz tworzeniu muzyki przez dziecko pod kierunkiem instruktora; uczeń mógł w dowolny sposób wykonywać własne improwizacje muzyczno-ruchowe, budując proste motywy muzyczne i struktury rytmiczne, czemu służyło specjalne instrumentarium O. (ksylofony, dzwonki, flety proste, bębenki, instrumenty strunowe).

• Orff Carl, (1895-1982)
• MUZYKOTERAPIA, systematyczne i metodyczne...
• INDONEZJI MUZYKA, stanowi konglomerat wpływów...