André (1869-1951)
pisarz francuski; początkowo związany z symbolizmem. Jego twórczość niemal w całości koncentruje się na problemach etycznych, m.in. poruszając zagadnienie wolności jednostki i jej prawa do życia, nawet po odrzuceniu rygorów moralnych i religijnych; temat ten pojawił się w debiutanckiej powieści Les nourritures terrestres, a następnie - znacznie pogłębiony - znalazł wyraz w powieści L'immoraliste oraz Lochach Watykanu, utworze najsilniej atakowanym za rzekomy nihilizm. Największy rozgłos zyskał utwór Fałszerze, w którym ujawnił się charakterystyczny dla całej powieści dwudziestowiecznej autotematyzm; powieść ta, uznana za wielkie wydarzenie, wpłynęła w poważnym stopniu na kształtowanie się eksperymentalnych technik narracyjnych w prozie europejskiej, gł. na tzw. nową powieść francuską; opublikował powieść Symfonia pastoralna, cykle opowiadań Prometeusz źle skowany i Szkoła żon, dramat Edyp, a także - szokującą współczesnych czytelników - autobiografię Jeżeli nie umiera ziarno; 1909 współzał. pisma "La Nouvelle Revue Française". Autor licznych esejów, szkiców o lit. i polityce, stosunkach społecznych, obyczajowości; wspomnienia z podróży po Afryce, dzienniki, przekłady z lit. angielskiej oraz niemieckiej, nieliczne utwory poetyckie; 1947 otrzymał literacką nagrodę Nobla.
, ALLEGRET Marc, FRANCUSKA LITERATURA, WOJTKIEWICZ, NEOKLASYCYZM, SYMBOLIZM, SYN MARNOTRAWNY, , DEBUSSY Claude Achille