kontynuacja sztuki babilońskiej tworzona przez Kasytów w 2. poł. II tysiąclecia p.n.e. w Babilonii. W zakresie architektury powielali wzory poprzedników; za króla Kurigalzu zbudowano miasto Durkurigalzu (na planie regularnego czworoboku, otoczone murami, wewnątrz świątynie i zigurat oraz pałac królewski); w Uruk w zespole świątyń Eanna wzniesiono świątynię Isztar, której ściany zdobiły stylizowane terakotowe reliefy figuralne. Z rzeźb, które nawiązują sposobem ujęcia i wykonania do babilońskich, wyróżnia się terakotowa główka męska ze śladami polichromii, będąca realistycznym portretem, oraz rzeźby o tematyce animalistycznej (głowa lwicy z Durkurigalzu). Nowy typ dekoracji architektonicznej zapoczątkowały terakotowe posągi bóstw zdobiące zewn. ściany świątyni w Uruk; charakterystyczne dla sz.K. są reliefowe słupy zw. kudurru. Z malarstwa zachowały się fragmenty dekoracji ściennych z Durkurigalzu o tematyce z życia dworskiego. Największymi osiągnięciami sz.K. było rozpowszechnienie i ulepszenie techniki polichromowania rzeźby oraz zespolenie terakotowych rzeźb z architekturą.
- BABILOŃSKA SZTUKA, rozwinęła elementy...
- Babilonia, w starożytności jedno...