doktryna malarska stworzona 1914-17 przez P. Mondriana; ogłoszona 1920 manifestem opublikowanym w Paryżu; jedna z gł. odmian abstrakcji geometrycznej polegająca na wyeliminowaniu z obrazu form przedmiotowych i przedstawianiu istotnej "wewnętrznej" struktury rzeczy przy pomocy układów przecinających się linii prostych, tworzących prostokątne pola wypełnione podstawowymi barwami (czerwona, żółta, niebieska) oraz trzema "niekolorami" (czarny, szary, biały); n. Mondriana został rozwinięty przez Th. van Doesburga i grupę hol. artystów skupionych wokół awangardowego pisma "De Stijl"; 1925 van Doesburg stworzył własny wariant n. oparty na układach linii skośnych, nadając mu nazwę elementaryzmu; n. odegrał ważną rolę w rozwoju sztuki XX w. oraz nowoczesnej architektury (m.in. działalność Bauhausu, twórczość G.T. Rietvelda).
- neoplastycyzm, kierunek wmalarstwie...
- abstrakcyjna sztuka, w najszerszym znaczeniu...
- MONDRIAN, Piet (1872-1944)