rozwijała się pod silnym wpływem kultur muzycznych Egiptu, Fenicji i Chin, czego dowodzi obecność instrumentów takich jak kitara i aulos; obok legendarnego Olymposa pierwszą ważną postacią życia muzycznego Grecji starożytnej był Terpander z Lesbos (VII w. p.n.e.); duże innowacje wprowadził prawdopodobnie Archilochos z Paros; znaczny wpływ na muzykę tego okresu wywarła doskonała liryka reprezentowana na Lesbos przez Safonę i Alkaiosa, a w Tebach przez Pindara. W VI w. p.n.e. rozwinął się dramat, w którym gł. rolę odgrywał chór; scenom okolicznościowym towarzyszył aulos; kitara stosowana była jako instrument akompaniujący hymnom i tekstom religijnym; od V w. p.n.e. wg Plutarcha nastąpił upadek m.g.; charakteryzowała ten okres indywidualna wirtuozeria, ekspresja, dynamiczna swoboda, pojawił się system chromatyczny, a nawet ćwierćtonalny (Filoksenos z Kytery, Timotheos z Miletu, Eurypides). Zakres dźwięków stosowanych w m.g. obejmował dwie oktawy i tworzył tzw. systema teleion (system doskonały). M.g. była przeważnie jednogłosowa i pozostawała w ścisłej zależności od słowa poetyckiego; do najstarszych form należą: ody, hymny religijne, rapsody; do form lirycznych należą elegie, pieśni weselne, dziękczynne oraz dytyramby, śpiewane m.in. przy wtórze tzw. fletni Pana. Samodzielne formy wytworzyła muzyka taneczna wykonywana na aulosach (orchestyka); tańce: hyporchema (część popisu mimów), emmeleia (dramaty satyryczne), sikinnis (taniec satyrów), kordax (towarzyszący komedii), pyrrhiche - taniec wojenny. Struktury muzyczne stanowiły często tzw. nomoi, czyli stałe schematy recytacji pieśni religijnych. Śpiewom towarzyszyły instrumenty akompaniujące w unisonie lub oktawę wyżej (lira, kitara, forminga, aulos, harfa lub barbiton, magadis z 20 podwójnymi strunami strojonymi w oktawach); greckie pismo nutowe opierało się na literach alfabetu fenickiego i było odmienne dla wokalistyki i muzyki instrumentalnej. Najdawniejszymi zabytkami m.g. są: hymny Mesomodesa (II w. p.n.e.) na cześć Kaliope, Heliosa i Nemesis; hymny delfickie do Apollina (ok. 130 p.n.e.), pieśń Sejkilosa; pierwsza oda pytyjska Pindara; ćwiczenia instrumentalne o nieznanym pochodzeniu; fragmenty chóru z Orestesa Eurypidesa; fragmenty tzw. papirusu berlińskiego. Zachowało się także sporo prac teoretycznych dotyczących muzyki.
- RZYMU STAROŻYTNEGO MUZYKA, nie jest dostatecznie...
- alfabet muzyczny, obejmuje obecnie8 (początkowo...
- mimesis, (gr. mime-sis = naśladownictwo)...