typ widowiska scenicznego powstały we Włoszech w XVI w. i wystawiany do końca w. XVIII; teatr aktorów zawodowych, którego niezależne od tekstów literackich przedstawienia opierały się na improwizacji wyznaczonej scenariuszem, zarysowują-cym gł. elementy intrygi; kilkanaście charakterystycznych, typowych postaci scenicznych (m.in. Arlekin, Kolombina, Kapitan, Pantalon) występowało w ustalonym tradycją kostiumie; aktorzy posługiwali się konwencjonalnymi sposobami gry (tzw. lazzi) - na które składały się improwizowane monologi i dialogi oraz działania sceniczne (pantomimiczne gesty i ruchy, błazeńskie epizody); c.d.a. rozpowszechniła się w wielu krajach eur., m.in. w Polsce (na dworze Władysława IV, Jana III Sobieskiego, później w epoce saskiej i stanisławowskiej); do tradycji c.d.a. nawiązywał kilkakrotnie teatr późniejszy a współcześnie jej cechy mają niektóre przedstawienia Piccolo Teatro w Mediolanie.
ANDREINI, ARDEN John, WŁOSKI TEATR, COLOMBINA, ORFF, DOTTORE, COMMEDIA ERUDITA, WŁOSKA LITERATURA, ZABŁOCKI, PANTOMIMA