kierunek w muzyce 2. poł. XX w., w którym za materiał kompozycyjny służą zjawiska dźwiękowe generowane elektronicznie, utrwalane na taśmie magnetofonowej lub odtwarzane na żywo (tzw. live electronic music); pierwsze eksperymenty w Niemczech zapoczątkowali m.in. K. Stockhausen i H. Eimert inspirowani przez fizyka W. Meyer-Epplera, pierwsze studio m.e. powstało 1951 przy rozgłośni radiowej w Kolonii(publiczna prezentacja dzieł 1953); w latach 50. i 60. w USA zaczęto eksperymentować z m.e. przeznaczoną na taśmę (tape music, music for tape), na której gromadzono wyjściowy materiał dźwiękowy, przetwarzany w trakcie koncertów przez muzyka: kompozytora lub interpretatora; doprowadziło to do syntezy m.e. i muzyki konkretnej; gł. centra. m.e. powstały na uniwersytetach amer. Columbia i Princeton. Szczególnie szybki rozwój m.e. nastąpił począwszy od końca lat 70. wraz z błyskawicznym postępem w dziedzinie elektroniki i technik komputerowych (osiągnięcia w dziedzinie muzyki klasycznej przenosiły się do muzyki rozrywkowej), zaś znaczna miniaturyzacja i spadek cen urządzeń służących do tworzenia m.e. umożliwił kompozytorom stworzenie własnych studiów domowych, uniezależnionych od zaplecza techn. wielkich wytwórni i rozgłośni radiowych. Obecnie m.e. wraz z muzyką konkretną określa się wspólnym mianem muzyki eksperymentalnej; z m.e. eksperymentują zarówno pol. kompozytorzy starszego pokolenia (K. Penderecki, B. Schaeffer, W. Kotoński), jak i twórcy młodsi.
- RUMUŃSKA MUZYKA, (muz. 2)
- SZWEDZKA MUZYKA, (muz. 2)
- POPULARNA MUZYKA, rozrywkowa muzyka, pop-music,...