TYBETAŃSKA MUZYKA

należy do najbardziej hermetycznych kultur muz. świata; charakteryzują ją niespotykane nigdzie indziej brzmienia głosów, osobliwe instrumentarium (np. długie trąby metalowe, zderzane czaszki ludzkie), techniki prostej polifonii (burdon, śpiew antyfonalny); głosy i instrumenty mogą albo współpracować ze sobą, albo być od siebie niezależne; wyróżnia się t.m. kultową - śpiew z towarzyszeniem instrumentów perkusyjnych, wzbogacony burdonowym efektem metalowych rogów; pomiędzy poszczególne odcinki pieśni wstawia się specyficzne fragmenty instrumentalne (oboje, trąbki) - oraz świecką (poematy bohaterskie, muzyka operowa z elementami prowincjonalnej opery chińskiej); wpływy chińskie moćna obserwowaę w muzyce ludowej (pieśni pracy), zaś japońskie w dramacie (elementy teatru nō); mimo tak znacznych róćnic i odrębności wywołanych czynnikami geograficznymi i politycznymi, m.t. przejęła pewne elementy z kultur muz. sąsiednich narodów (nawet z Indonezji), wywierając sama wpływ np. na religijne śpiewy mnichów lamaickich w Chinach i Mongolii.