wywodzi się z tańców ludowych i sakralnych pochodzenia rodzimego i kontynentalnego (Chiny, Indie) wykonywanych od VII w.; ok. XIII w. wykształcił się teatr nō (dominujący do XVI w., od XVII w. przeznaczony wyłącznie dla arystokracji) oraz farsa kyōgen o charakterze interludium. W XVII w. powstał teatr kabuki (z połączenia tańców i scenek rodzajowych) i teatr lalek jōruri. Od końca XIX w. w t.j. współistnieją formy klasyczne i nowe rodzaje widowisk, np. melodramat shimpa (wywodzący się z kabuki), teatr shingeki (wzorowany na teatrze europejskim, powstał na pocz. XX w.), widowiska muzyczne i rewie. W klasycznych formach t.j. nie występują kobiety. Przedstawienia teatru nō odbywają się na scenie osłoniętej dachem, z estradami dla chóru i orkiestry; stałym elementem dekoracji jest rysunek sosny na ścianie w głębi sceny; aktorzy grający gł. role występują w maskach i perukach, posługują się konwencjonalnymi rekwizytami (np. wachlarzem zastępującym, zależnie od ułożenia, różne przedmioty), stosują symboliczne gesty i ruchy; spektakl składa się z kilku sztuk dramatycznych (poematy w formie dialogów), podzielonych interludiami farsowymi (kyōgen); treść utworów zaczerpnięta jest z lit. dworskiej i legend (np. opowieści o bogach, demonach, wojownikach). Tradycyjna forma teatru nō zachowała się do dzisiaj. Dawne opowieści śpiewane, zw. jōruri, od 2. poł. XVII w. ilustrowane są grą lalek na specjalnie skonstruowanej scenie; lalką (ok. 1 m wysokości), ubraną w bogaty kostium historyczny, porusza animator, któremu towarzyszy dwóch asystentów widzianych przez publiczność; dialogi dramatu, partie opisowe i liryczne wygłasza narrator-kantor przy wtórze instrumentu (saminsen); tradycje tego teatru są kontynuowane w Osace przez zespół Bunrakuza (stąd nazwa współczesnego teatru lalek: bunraku). Teatr kabuki wystawia spektakle na scenie wyposażonej w skomplikowane mechanizmy (od 1758 stosuje się scenę obrotową); repertuar stanowią dramaty historyczne i obyczajowe z lirycznymi i epickimi wstawkami, składające się z kilkunastu aktów różnych sztuk; dużą rolę odgrywają taniec, muzyka, barwne dekoracje i stroje; postacie sceniczne, gra aktorów i oprawa plastyczna określone są konwencją łączącą elementy realistyczne i symboliczne; teatr kabuki znajduje do dziś dużą widownię w Japonii, cieszy się także uznaniem w Europie (m.in. realizacje spektakli w konwencji kabuki przez A. Wajdę) i USA.
TEATR LALEK, KYŌGEN, TEATR INSTRUMENTALNY, NŌ, TYBETAŃSKA MUZYKA, JÔRURI, KABUKI, JAPOŃSKA MUZYKA, TAKEDA, OKAMOTO
- JAPOŃSKI FILM, pierwsze realizowane...
- JAPOŃSKA MUZYKA, na tle azjatyckim charakteryzuje...
- JAPOŃSKA LITERATURA, istniała początkowo...