(muz.) technika prowadzenia równolegle więcej niż jednej linii melodycznej; najstarszą, znaną od średniowiecza postacią p. jest dopisywanie do istniejącej już melodii (np. chorałowej) nowych linii melodycznych; liczbę głosów zwiększano: od 3 do nawet 32 (XVI w.); w baroku podstawową strukturą polifoniczną był tzw. układ triowy (dwa głosy z podstawą harmoniczną w basie); wyróżnia się p. imitacyjną (kanoniczną) oraz fugowaną; typ pierwszy rozwijał się w średniowieczu, przybierając postać kanonu; w renesansie udoskonalono typ drugi, oparty na przeprowadzaniu rozmaitych odcinków linii melodycznej przez kolejne głosy; ich liczba wynikała na ogół ze struktury tekstu; w XVII w. ten typ p. dostrzec można głównie w rozmaitych formach fugi; p. fugowaną uprawiali kompozytorzy w ciągu kilku stuleci (od XVI do XX w.). P. straciła znaczenie wraz z pojawieniem się punktualizmu i sonologii.
- polifonia, mistrzowskie opanowanie...
- polifonia, (gr. polphonos = gadatliwy,...
- wieloglosowosc, (polifonia, polyphony...