epoka w prehistorii, następująca po młodszej epoce kamienia, a poprzedzająca epokę żelaza; nazwa wyprowadzona od gł. surowca, z którego wytwarzano narzędzia, broń i ozdoby. Okres postępu technologicznego (wytop metalu, odlewnictwo i kucie wyrobów, m.in. siekier, młotów, motyk, sierpów, noży, mieczy, grotów i części pancerzy, wynalazek wozu na kołach oraz statków na wiosła i żagle); gospodarka oparta na rolnictwie i hodowli bydła. Najstarsze wyroby z tzw. brązu arsenowego pojawiły się terenie Anatolii w V tysiącleciu p.n.e.; pełne opanowanie techniki otrzymywania stopu miedzi i cyny oraz odlewania z niego różnych wyrobów nastąpiło na Bliskim Wschodzie na przełomie IV i III tysiąclecia p.n.e.; początek e.b. jest na tych terenach okresem powstawania wielkich cywilizacji (Egipt, Sumer); w Europie wyroby z brązu arsenowego pojawiły się najwcześniej na Bałkanach (3500-2500 p.n.e.), produkowane w oparciu o miedź i cynę, wydobywane na terenie Karpat; na ziemiach pol. od ok. 1700 p.n.e.; epoka brązu została podzielona na kilka okresów (od 4 do 6), jej schyłek wiąże się z rozpoczęciem wytwarzania przedmiotów z nowego metalu - żelaza (w Europie środk. ok. 700 p.n.e.).
- epoka brązu, nazwa od gł. materiału...
- POLSKA. HISTORIA. EPOKA BRĄZU, (ok. 1900-ok. 700 p.n.e.)...
- epoka żelaza, w archeologii epoka dziejów...