Klemens, Ianicius, Janicjusz, Januszkowski (1516-43)
polski poeta piszący po łacinie; syn chłopa spod Żnina; 1542 zredagował i wydał w jednym tomie, dedykowanym S. Maciejowskiemu, najwybitniejsze swe dzieła, ujęte w cykle: Tristia, Variae elegiae, Epigrammata. J. uważany jest za najwybitniejszego przedstawiciela łac. poezji humanistycznej; naśladując Owidiusza pomijał jednak pierwiastki erotyczne, unikał także retoryczności, dążąc do prostego, bezpretensjonalnego języka i szczerości wyrazu; ceniony przez współczesnych nie tylko za pełną melancholii i smutku lirykę, ale także za sformułowane w epigramach żywoty królów pol. (Vitae Regum Polonorum) i żywoty arcybiskupów gnieźnieńskich. J. był autorem epitalamium na ślub Zygmunta Augusta z Elżbietą Habsburżanką, satyry Querela Reipublicae (Skarga Rzeczypospolitej), dialogu o zepsuciu obyczajów w Polsce między zmartwychwstałym Władysławem Jagiełłą i Stańczykiem. Poezja J. wywarła wpływ na poetów współczesnych mu i późniejszych, nie tylko piszących po łacinie, ale także po polsku.